Ben bu yazıda sizlere, çok farklı bir sevginin iletişim dilini anlatmak istiyorum.

Bildiğiniz gibi, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü.

3 Aralık günü, bütün dünyada, insanların engellilere yönelik empati duygularının gelişmesi ve duyarlılıklarının artması için, eylemler, yürüyüşler, etkinlikler düzenleniyor. Maalesef ki, benim güzel ülkemde 8.5 milyon engelli insan yaşıyor ve bu sayı, aileleri ile birlikte neredeyse toplumun yarısını oluşturuyor. Bu aileler, çok zor koşullarda yaşamlarını devam ettirmeye çalışıyorlar.

Çoğunuzun bildiği gibi, 2004 yılında emekli olduktan sonra engelli çocuklarla çalışmaya başladım. Keşke gücüm ve kalemim yetse de, tüm yaşadıklarımı yazabilsem, ama bu pek de mümkün olmuyor. Onlarla o kadar dolu dolu yaşıyoruz ki, yazmaya yeterli zaman kalmıyor, ancak bu kısacık yazımda sizlerle paylaşmak istediğim aslında basit ama benim için çok özel bir olay var. Sizlere Hande’ nin hikayesini anlatmak istiyorum:

Hande, ilköğretimde okuyan engelli bir çocuk. (çok sınırlı da olsa devlet, zihinsel engelliler için ilköğretim ve lise seviyesinde okullara sahip ve bu okullar, benim gönüllü fotoğraf çalışmalarımın kapsamında yer alıyor. )

Hande konuşamıyor. Çok sınırlı olarak bazı kelimeleri söyleyebiliyor. Öğretmenleri onu uzun süredir tanıdığı için, çıkardığı seslerden ne demek istediğini anlıyorlar ve onun farklı sesler çıkartarak, söylemek istediğini cümle olarak tekrarlayarak ona yardımcı oluyorlar. Ben de, konuşamayan birçok çocukla olduğu gibi, Hande ile de aynı yöntemlerle anlaşıyorum. Hande konuşamıyor ama okuma yazma biliyor, mesajlaşma yoluyla cep telefonunu kullanabiliyor, algılamaları da oldukça iyi olan bir çocuk.

Çalışma kapsamımda olan ve Hande’ nin de öğrencisi olduğu okuldan on engelli çocuk ile birlikte, Anıtkabir’e fotoğraf çekimine gittiğimiz bir gün, gezinin bir yerinde Hande’nin fotoğraf makinesi arıza yaptı, o an orada makinesindeki sorunu düzeltemedim. Soruna çözüm olarak da, boynumda asılı olan kendi fotoğraf makinemi Hande’ nin boynuna taktım. Sonra kısaca tanıttım makineyi, gezi sonuna kadar benim fotoğraf makinemi Hande ile ortak kullandık. Hande çok da güzel fotoğraflar çekti. Çalışmamızı bitirip aracımızın olduğu yere giderken, arkamdan yaklaşıp yavaşça koluma girdi. Birlikte kolkola yürüyerek geziyi tamamladık.

Akşam fotoğrafları bilgisayara yükledim ve Hande’nin fotoğraflarını ayırarak, yedek belleğe aldım. Okula ilk gittiğim gün bu iş için ayrılmış bilgisayara Hande’nin fotoğraflarını yükledim ve sonra kendisini çağırıp;

“Gel bak ne kadar güzel fotoğraflar çekmişsin”  dedim.

Öğretmen arkadaşlara birlikte Hande’nin fotoğraflarını izledik.

Hande bana dönerek kendine özgü konuşma diliyle farklı sesler çıkararak konuşmaya (!) başladı.

Önce parmağı ile kendisini işaret etti.

“Evet Handeciğim.. sen…”  dedim.

Sonra beni işaret etti.

“Tamam” dedim. “Ben..”

Bu sefer ısrarla beni işaret etti tekrar.

“Beni.. “ dedim.

İki kolunu yanlara açarak, “kocaman” işareti yaptı.

“Tamammm..sen beni çok..” dedim.  

“Ama gerisini anlayamadım” dedim.

Doğrusu o anın keyfini doya doya yaşamak için “anlamadığımı” söyledim Hande’ ye.

Hande elleri kolları ile çırpınıyor, bana sevmeyi anlatmaya çalışıyor, ama ben ısrarla “Hande anlayamıyorum..” diyorudum. 

“Sen beni çok.. ama ne, ne, yapıyorsun” dedim.

Hande öğretmenlerden medet umuyor ama hepimiz sessizce gerisini nasıl anlatacak diye merak ederek izliyorduk Hande’ yi.

Hande sustu. Bana yaklaştı. Elini yanağıma koydu. Yanağımı okşayarak o garip seslerini çıkarmaya devam etti. Sanki, “ne olur beni anla” diyordu.

Hande’ye sarıldım:

“Anladıııım.. Sen beni çok seviyorsun” dedim.

“Ben de seni çok seviyorum” dedim ve birbirimize belki de dünyada hiç kimsenin böylesi bir duyguyu paylaşamayacağı duygularla sarıldık. Lanet olsun, böyle zamanlarda boğazıma bir şeyler gelip düğümleniyor, konuşamıyorum, bir garip oluyorum.. 

Ama şunu biliyorum ki, dünyada hiç kimse engelli çocuklar kadar saf ve temiz bir sevgi sunumunu beceremez. Bana böyle duygular yaşattıkları için onlara minnettarım.

3 Aralık haftası onların haftası. Sizlerden ricam; onları unutmayıp, destek olmanız, onlara karşı anlayışlı olmanız sadece.

3 Aralık Dünya Engelliler Günü kutlu olsun …

Fotoğraflar Engelli çocuklarımız tarafından çekilmiştir.

Nazmi ALACADAĞLI

 Kasım 2023